انواع زمان در زبان آلمانی

در زبان انگلیسی 3 زمان اصلی (گذشته، حال و آینده) وجود دارد که با اشتقاق‌های آنها، به 12 زمان مشتق می‌شوند. در زبان آلمانی نیز سه زبان (گذشته، حال و آینده) وجود دارد ولی اشتقاق‌های این زمان‌ها در آلمانی 6 حالت هستند. این زمان‌ها شامل موارد زیر هستند:

• حال ساده (Präsens)
• حال کامل (Perfekt)
• گذشته ساده (Präteritum)
• گذشته کامل (Plusquamperfekt)
• آینده 1 (Futur I)
• آینده 2 (Futur II)

بر خلاف زبان انگلیسی، در زبان آلمانی ساختار مستقلی برای بیان زمان‌های استمراری مانند حال و گذشته استمراری وجود ندارد. در زبان آلمانی از فرم ساختار ساده برای بیان استمراری استفاده شده و استمرار با توجه به بافت موقعیت، جمله و قیدهای زمان مشخص می‌شود.

در ادامه با برخی از کاربردهای این زمان‌ها آشنا می‌شوید.

حال ساده (Präsens)

زمان حال ساده پرکاربردترین زمان در آلمانی می‌باشد. از این زمان برای بیان حقایق طبیعی، امور روزمره و آینده برنامه‌ریزی شده استفاده می‌شود.

Er geht zum Fußballtraining.

Er mag zum Fußballtraining gehen.

حال کامل (Perfekt)

از زمان حال کامل برای بیان عملی که در گذشته خاتمه یافته است، استفاده می‌شود. این زمان بیشتر در محاوره بکار می‌رود.

Gestern hat Michael sein Büro aufgeräumt.

Wir sind heute mit dem Zug gefahren.

گذشته ساده (Präteritum)

زمان گذشته ساده برای بیان عمل و حالتی در گذشته استفاده می‌شود. کاربرد این زمان بیشتر در نوشتار رسمی می‌باشد.

Ich hatte ein Auto.

گذشته کامل (Plusquamperfekt)

از این زمان برای بیان عملی که قبل از عمل دیگری در گذشته خاتمه یافته است، استفاده می‌گردد.

Er hatte das Abendessen schon gekocht, als sie nach Hause kam.

آینده 1 (Futur I) 

این زمان برای بیان قصد و فرض عملی است که در آینده رخ خواهد داد.

Wir werden ein neues Auto kaufen.

آینده 2 (Futur II)

از این زمان برای بیان انجام عملی بصورت کامل در آینده و نیز بیان فرض انجام عملی در گذشته مورد استفاده قرار می‌گیرد.

Du wirst die Prüfung bestanden haben.

Er wird hingefallen sein.