اشکال مختلف فعل در زبان آلمانی

فعل در زبان آلمانی می‌تواند در فرم‌های مختلفی در جمله ظاهر شود. هر کدام از این فرم‌ها به طریقه خاصی ساخته شده و کاربردهای متفاوتی دارد. در این مقاله بطور اجمالی با برخی از انواع این فرم‌ها آشنا می‌شویم.

فرم مصدر: مصدر فرم طبیعی و مستقل فعل است که صرف نشده و متعلق به هیچ زمان خاصی نیست. مصدر عمدتا با پسوند en- ساخته می‌شود. این فرم عمدتا در جملاتی استفاده می‌شود که یک فعل کمکی در جایگاه دوم جمله حضور داشته باشد.

Ich will mein Buch lesen.

فرم حال: این فرم فعل، از صرف مصدر فعل ساخته شده و برای ساخت جملات زمان حال مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این زمان، فعل با توجه به فاعل صرف می‌شود.

Ich lese mein Buch.

فرم گذشته: این فرم برای ساخت جملات گذشته مورد استفاده قرار می‌گیرد. این فرم نیز با توجه به فاعل صرف می‌شود.

Ich las mein Buch.

فرم پارتیسیب 1: پارتیسیب 1 یکی از فرم‌های فعل است که مشابه فرم ing‌دار فعل انگلیسی می‌باشد. پارتیسیب 1 از ترکیب مصدر و d- ساخته می‌شود. از این فرم برای ساختن اسم، صفت و قید و یا خلاصه کردن عبارات استفاده می‌شود. این فرم با توجه به نقش خود (مثلا نقش صفتی) صرف می‌شود.

Die lächelnde Frau verlässt das Haus.

فرم پارتیسیب 2: این فرم پارتیسیب 2 مشابه شکل سوم فعل در انگلیسی است. این فرم برای بیان ساخت زمان حال و گذشته کامل، مجهول و نیز به عنوان صفت استفاده می‌شود. این فرم با توجه به نقش خود (مثلا نقش صفتی) صرف می‌شود.

Ich habe die Eier gekocht.

Die gekochten Eier sind lecker.

فرم کنیوکتیو I: از این فرم عمدتا برای ساخت جملات نقل قول غیرمستقیم و یا بیان گزارش در رسانه‌ها استفاده می‌گردد. این فرم با توجه به فاعل و زمان صرف می‌شود.

Wir fahren morgen früh, es sei denn, du willst länger schlafen.

فرم کنیوکتیو II: از فرم کنیوکتیو 2 برای ساخت جملات شرطی، بیان آرزو، حدس و گمان، سوال یا درخواست محترمانه، نقل قول غیرمستقیم و یا بیان گزارش در رسانه‌ها استفاده می‌گردد. این فرم با توجه به فاعل و زمان صرف می‌شود.

Wärst du so freundlich, an die Tafel zu kommen?

فرم امری: این فرم برای ساخت جملات امری و بیان دستور مورد استفاده قرار می‌گیرد.

Gehen Sie!

Geht!

Geh!